Beste Ariana,

Ondanks dat ik de insteek van het artikel begrijp mis ik wel een stukje inzicht, maar ook pragmatisme. Je schrijft dat niemand voor zijn plezier in een woning van 20 m2 gaat wonen en dat tiny house-bewoners dromen om uiteindelijk in een 'echte' woning te gaan wonen. Je impliceert hiermee dat iedereen altijd dezelfde behoeftes heeft en dat klopt niet. Om dit vraagstuk te beantwoorden dienen we onze 'bril' met wensen/behoeftes af te zetten en te kijken naar wat de behoeftes zijn van de verschillende doelgroepen/waar deze doelgroepen zich bevinden. Dat is toch waar het uiteindelijk ook omgaat, dat de juiste mix van verschillende soorten (m 2) woningen worden gebouwd naar aanleiding van de verschillende behoeftes.

Een student van 24 jaar studerend/wonend in een stad heeft andere behoeftes dan een 24 jarige in Limburg die al wat jaartjes werkt en een partner heeft. Sowieso veranderen de behoeftes naarmate je leven vordert. Rond de 20 is het (ook niet voor iedereen) juist leuk om met huisgenoten te wonen, of je eigen kleine plekje te hebben. Zelfde geldt ook voor ouderen; niet iedereen wil dan nog in een 'echt' groot huis wonen. Nu ben ik het met je eens dat dus de focus niet per se bij micro woningen moet liggen maar meer op het bouwen in het algemeen, maar daar vallen ook deze kleine woningen onder. In plaats van dat het negatieve te benoemen waarom we iets niet moeten doen, lijkt het mij veel pragmatischer om te benoemen wat we wel moeten doen.

Ik ben met mijn 30 jaar onwijs blij én dankbaar dat ik in een appartementje van 46m2 kan/mag wonen in Amsterdam. Meer ruimte heb ik nu niet nodig en heb ik ook nu geen behoefte aan. Met de nadruk op nu. Heerlijk dat ik in 20 minuten mijn hele huis kan schoonmaken;) Wat mij betreft is de conclusie; elke levensfase is anders waardoor ook de behoeftes anders zijn, daarom moeten we ook verscheidend bouwen, een mix van alles.

Mvg,

Caroline
Sayhaey
(Woonconcept voor studio's/appartementen van 21-50 m²)

Geplaatst op 20 augustus 2024 om 10:51

Beste Caroline,

Ik ben erg blij met je reactie en dat je het niet eens bent met mij, dit biedt de ruimte om een goede inhoudelijke discussie te voeren over het onderwerp. Laat ik beginnen met waar wij elkaar wel kunnen vinden: Ik ben het helemaal met je eens dat er verschillende behoeftes zijn in verschillende levensfases. Als je mijn commentaar leest, zie je dat ik dat ook omarm. Er moeten zeker ook kleinere woningen bijkomen voor het stijgende aantal eenpersoonshuishoudens. Laat ik ook hier helder zijn: creatieve ondernemers die slimme oplossingen bedenken om een stukje van de woningnood op te lossen (zoals Sayhaey!), verdienen zeker applaus.

Ik heb in dit verhaal ervoor gekozen om verder te kijken dan de huidige oververhitte markt. Waar ik voor wil waken is dat we ons vergalopperen in pragmatisme en te veel woningen bouwen waarin mensen uiteindelijk klem komen te zitten. Mensen in een situatie zoals jijzelf zijn eigenlijk het perfecte voorbeeld. Voor nu klinkt 46 m2 voor jezelf in Amsterdam ideaal. Ik weet niet of je koopt of huurt, maar stel je hebt je woning gekocht, en stel, het is vijf jaar later. Je partner is bij je ingetrokken en jullie willen een gezin beginnen. Maar de markt is volledig omgeslagen en je woning is een stuk minder waard geworden waardoor je niet kunt verhuizen. Wat doe je dan? Als je huurt is het iets gemakkelijker, maar de situatie blijft hetzelfde: je moet verhuizen, maar je moet maar net de mogelijkheid hebben om dat te doen. Als het gros van de woningen die in je buurt de afgelopen jaren op de markt zijn gekomen kleine of grote en hele dure woningen zijn, moet je je leven gaan omgooien, want je zal waarschijnlijk je fijne omgeving moeten verlaten om een grotere betaalbare woning te kunnen krijgen. Hoe kleiner de woning hoe groter het probleem, daarom ben ik niet te spreken over microwoningen en huiver ik voor de keukenloze hokken die ze in Japan en China hebben. Ergens moet je de grens trekken.

Zoals ik schrijf kunnen er in deze markt prima nog heel wat kleinere woningen bij, maar waar ik voor wil waken is dat minuscule woningen of woningdelen als heel normaal worden gezien en alleen de positieve effecten ervan worden benoemd. Deze twee vormen van wonen passen bij een hele specifieke doelgroep en ook voor een korte periode, maar voor veel mensen zijn ze uiteindelijk niet meer passend.

Ik wil ook nog even ingaan op je punt dat we moeten kijken naar de behoeften van mensen. Er worden nog steeds veel te weinig seniorenwoningen gebouwd omdat ouderen moeilijk te porren zijn om hun eigen woning te verlaten, terwijl ze in theorie zeggen best te willen verhuizen. Voor jongeren is de behoefte een stuk duidelijker, tijdelijke en kleine woningen zijn niet zo’n issue. Er is juist een schreeuwend tekort aan studentenwoningen. Maar wat gebeurt er als jongeren aan hun volwassen leven willen beginnen? Hoe meet je de behoefte? Is dat door te kijken naar de interesse in woningen? Dat kan een vertekend beeld opleveren, want de interesse kan uit nood geboren zijn. Als je alleen naar de wensen kijkt dan geeft dat weer geen realistisch beeld. De behoefte van mensen is het beste te omschrijven als een mengeling van wensen en dromen en wat realistisch haalbaar is.

Als we het erover eens kunnen worden dat iedereen een fijne woning verdient die bij zijn situatie past, moeten we ook erkennen dat dat soms heel duur is. Ik zou zeggen: zet in op zoveel mogelijk levensloopbestendige woningen. Die woningen hoeven echt niet bijzonder groot te zijn (want duur) maar wel geschikt voor verschillende levensfasen. Om dit voor elkaar te krijgen zou het mooi zijn als overheden en markt er wat vaker (en sneller) met elkaar over uit kunnen komen wie wat betaalt en dat dat leidt tot mooie woningen met groen en voorzieningen waar we met z'n allen trots op kunnen zijn.

Groet, Ariana

Geplaatst op 20 augustus 2024 om 12:27