Bloedhete zomers, alarmerende zeespiegelstijging en overstromende rivieren, allemaal door ‘onmiskenbare’ menselijke invloed. Wij wonen en werken in gebouwen - en daar ligt de sleutel. Hoe zorgen we voor een gebouwde omgeving die heel rap van 40% naar nul CO2-uitstoot zakt? 

Vandaag staat die vraag – net als de hele gebouwde omgeving - centraal op de klimaatconferentie in Glasgow. Mét wereldwijde duurzame praktijkvoorbeelden. Die zijn er volop. Ze inspireren en ze gaan verder dan het beperkte denken in traditionele business cases. Een bredere blik is hard nodig, omdat we moeten (durven) kijken we naar de risico’s die we lopen in rivierdelta Nederland. Dan is meteen de boodschap duidelijk: Je kunt je simpelweg niet veroorloven om niet te investeren in een duurzame gebouwde omgeving.

Dichtbij dus! Ik weet geen betere plek om te starten daarmee. Als we onze eigen woon- en werkomgeving sneller verduurzamen, dan kan die 40% verdwijnen, nog voor 2040. Laten we het niet alleen hebben over massale houtbouw of waterstof in plaats van aardgas, straks. Nee, laten we eens naar onszelf kijken, nu. Want driekwart van dat percentage veroorzaken wij, als gebruikers van bestaande kantoren, winkels en scholen én natuurlijk als bewoners van miljoenen (al lang gebouwde) huizen. Huizen die we echt wel beter kunnen isoleren en slimmer kunnen verwarmen. Kantoren die we echt wel betere energieprestaties kunnen geven. We hebben net die lat weer wat hoger gelegd, met het duurzaamheidskeurmerk BREEAM-NL-In-Use.

Rondom alle soorten gebouwen worden groene omgevingen aangelegd, die oververhitte steden ’s zomers afkoelen en veel leven aantrekken. We zien wereldwijd en in Nederland prachtige voorbeelden. Als we zo volledig duurzaam (ver)bouwen, circulair en natuurinclusief, dan halen we de normen van ‘Parijs’ wel. Maar het gaat natuurlijk niet om conferenties of akkoorden. Het gaat om onze wil om te investeren in onze toekomst!

Dit was een bijdrage van Annemarie van Doorn, directeur van Dutch Green Building Council.