Allereerst vooraf excuses aan de lezer voor het wat technische karakter van deze bijdrage. De corporatiewereld kent net als de financiële wereld een toezichthouder; het Centraal Fonds voor de Volkshuisvesting, kortweg CFV.

Ooit ingesteld om in nood verkerende organisaties te helpen, vandaar het woord ‘fonds' in de naam, inmiddels uitgegroeid tot de verlengde arm van het ministerie. Toezichthouders hebben in Nederland ook een andere naam: opzichters. In de volksmond heb je het dan over mensen die met de handen in de zakken staan en andere vertellen wat ze moeten doen. Zelf doen ze in de regel niets.

Goede toezichthouders snappen dat dilemma en doen er alles aan om niet irritant over te komen, zo niet het CFV. Die slaat eerst en stelt dan vragen. Bijvoorbeeld waar het gaat om het zogenaamde continuïteitsoordeel.
Dat oordeel is ontstaan uit bescherming van zwakke organisaties in de vorm van A, B1 en B2. Wie in de B zit moet oppassen, zult u begrijpen. Sinds een jaar of wat bestaat er ook een C-oordeel. Dat krijg je als je teveel geld hebt en te weinig doet. Twee jaar geleden kreeg ons bedrijf zo'n oordeel.

Omdat wij gemiddeld vijf keer zoveel doen als de gemiddelde corporatie hebben wij dat oordeel beantwoord met toezending van een opblaaskrokodil. Een paarse was niet voorhanden, het werd een groene. Een week later kregen we een A in plaats van de vermaledijde C. Vorig jaar kregen we keurig een A en dan ook ruim binnen de marges.

En, simsalabim, dit jaar komt men met een aangepaste rekensom weer uit op een C. En als een echte opzichter wordt er eerst geoordeeld en worden er pas vragen gesteld als je geïrriteerd reageert.

De moraal van dit verhaal zou wat mij betreft zijn dat er in het overheidstoezicht nogal wat te verbeteren valt. Richt je op die zaken die ertoe doen, bijvoorbeeld als er een overschrijding van 200 miljoen plaatsvindt bij het inrichten van een boot met geld uit de volkshuisvesting. Behandel organisaties met respect die, onafhankelijk vastgesteld, ordentelijk hun werk doen.