Fata Morgana’s zijn luchtspiegelingen boven een oververhit maaiveld. Ze putten de reiziger uit, omdat ze steeds net over de horizon de belofte van een verfrissende oase aanbieden en zodra je een beetje die kant oploopt, zijn ze weer weg. Dat is het beeld dat bij me opkomt als ik ’s avonds door het Hoog Catharijne gebied van Utrecht naar huis rijd. Na meer dan 25 jaar plannenmakerij en 7 jaar bouwactiviteiten, is het een bouwwoestijn met daarlangs een aantal verleidelijke borden met vergezichten op een fraaie singel, die ooit zou kunnen komen. Ik kan me maar niet aan de indruk onttrekken dat er slimmere methodes zijn om een singel aan te leggen.